W latach 20. i 30. XX wieku art deco opanowało niemalże każdą sferę życia człowieka. Prąd ów przeważał nie tylko w malarstwie, jako obrazy i akty, architekturze, lecz także we wzornictwie fabrycznym, zdobień wnętrz i modzie. Prąd art déco był reakcją na secesję, wyrazem protestu wobec pospolitego dla sztuki secesyjnej niedostatku postaci przestrzennej. Już w secesji pojawił się kierunek planowania masowych produktów przemysłowych, ale dopiero w czasie art déco podjęto się bardziej nowoczesnego projektowania, z planem o użyciu i wpływie przedmiotu na człowieka.
Było to postępowanie spontaniczne, próba stworzenia stylu w sztuce na wzór innych nurtów, lecz wybiegającego w czas przyszły i wypatrującego wyrazu dla ewolucji wytwórczości fabrycznej. Artyści artykuły dla plastyków art déco przykładali także ogromną rangę do perfekcyjnego sporządzenia obiektu użytkowego, nie mogły być zatem tanie, ani dostępne dla ogromnej klienteli. Polskie art déco charakteryzuje się klasycyzującym zgeometryzowaniem i dążeniem do przeciętnego ujmowania form, poszukiwaniem piękna w funkcji obiektu użytkowego i zrozumiałości przesyłu w rycinie, czy malarstwie.
Obrazy i akty określała głęboka kolorystyka. Apogeum sławy art déco przypadał na lata 20 poprzedniego stulecia, a w latach 30. art déco z wolna kapitulował na rzecz nowego stylu. Niezwykle znaną artystką art déco jest Tamara Łempicka. Jej obrazy i akty są stylowe, pieczołowicie wykończone, skonstruowane w oparciu o bryły geometryczne, przedstawiające przeważnie szykowne, skromniej, bądź bardziej rozebrane kobiety.
Polskie art deco to styl o wielu obliczach. To czas zbytku, ekstrawaganckiej klasy i szaleńczej rozrywki. Era art deco, styl międzywojnia, ogarnął cały glob i każde obszary rzemiosła, od malarstwa i rzeźby, po architekturę, dekoracje wnętrz, modę, obraz kinematograficzny i zdjęcia. Był to okres wielkich przeobrażeń w każdej dziedzinie życia.